Als ik dan zo in mijn cabinet zit, dan ga ik in de verstilling. Ik volg mijn gedachten niet (tenminste, daar doe ik even mijn best voor) door te focussen op de muziek, of op een geluid van bijvoorbeeld de kachel of de piep in mijn oor. Zo laat ik mijn gedachten zachtjes gaan. Steeds als zich nieuwe gedachten aandienen, laat ik ze als de wolken voorbij drijven. Tot het stil wordt in mij.
Deze keer duurt het voor ik de aanwezigheid van de spirituele wereld bij me voel. Ik heb al even niet voor ze gezeten. Dat geeft niet. Ik heb geduld en tijd genoeg. Het is altijd goed als ik hier zit. En na een tijdje begint mijn hoofd te knikkebollen. Zachtjes. Soms wat langzamer, soms wat sneller. Voor mij een teken dat de spirituele wereld bij me is (is ze altijd natuurlijk, maar nu voelbaar in contact voor mij.) Zoals zo’n schattig hondje op de hoedenplank van een auto.
Ik bedank ze voor hun aanwezigheid. Ik vraag ze dat ik mag loslaten wat ik mag loslaten. Dat ik mag ontvangen wat ik mag ontvangen en dat ik mag doorgeven wat ik mag doorgeven. Ik vraag mijn gids Gabriël om de poort te bewaken. Niet dat ik me zorgen maak over iets, maar meer in zuiverheid, ook van mijzelf naar spirit toe.
Het gaat over mist en bergen. Als we een bekende weg gaan, en er is vrij zicht, dan gaan we zonder nadenken. Gemakkelijk vooruit. Als we een berg beklimmen zonder mist, dan is dat zwaarder dan een rechte weg, maar met zicht vooruit gaan we vol vertrouwen naar de top.
Als we een rechte bekende weg moeten gaan en de mist hangt dicht over het land, dan is de bekende vertrouwde weg ineens anders. Geen zicht vooruit. Dus vertragen we, halen we de snelheid eruit. We zien niks voor, niks achter ons, niets opzij. Toch weten we deze weg, want we gingen hem al heel vaak. Je gaat met vertrouwen vooruit. Het is wel spannend, want de bocht die je verwacht, die komt nog maar niet. Je weet dat ie er moet zijn, maar omdat je veel langzamer gaat dan normaal, duurt het veel langer voor je bij de bocht bent. Je bent gespannener dan normaal. Hij komt toch zo wel, die bocht? Na verloop van tijd rijd je door de bocht. Je hart in de keel. Wat duurt het toch allemaal lang! Zo anders dan anders. Dan doemen er voor je achterlichten op van een andere auto. Je pakt de lichten als aanknopingspunt en volgt ze voorzichtig. Na een tijdje houdt de mist ineens op. Je bent opgelucht dat je weer kunt zien. De vertrouwde route is ineens weer zichtbaar.
Dan komt het moment dat je geen vertrouwde route gaat. Die is spannend om te gaan, omdat je niet weet wat je gaat aantreffen. De rechte weg is wederom redelijk goed te doen, omdat je ver vooruit kunt zien. Ook de berg gaat gemakkelijk. Maar dan komt de mist opnieuw. Eigenlijk durf je nauwelijks vooruit te gaan. Want je ziet geen hand voor ogen. Je herinnert je hoe lastig je het vond om zelfs op de bekende weg in de mist te moeten gaan, hoe anders alles er ineens uitzag toen. Toch vond je daar in de mist een innerlijke kracht, die je vertrouwen gaf om door te gaan, je te leiden. Stap voor stap vooruit, door de mist heen. Totdat je zelfs de achterlichten zag als leidraad. Op dat punt wist je: je had het gehaald!
Nu sta je op de berg. In de mist. Je ervaringen uit het verleden hebben je kennis laten maken met je intuïtie. Als je geen zicht hebt, is er nog steeds iets waarop je kunt vertrouwen. Je innerlijke gids, je innerlijke leiding. Je gevoel. Stap voor stap klim je hoger op de berg, je neemt je rust tussendoor, je eet wat, neemt de tijd. Maar je weet: ik kom er door! Je leidt jezelf naar de top. Op innerlijke kracht. Op je gevoel. Je intuïtie. Je Goddelijke leiding.
Wie bovenkomt, de moed had, het aanging, het niet weten waarheen je geleid werd, doorging ondanks je angst, de spanning, maar verder ging in het vertrouwen op jou, op je eigen kunnen, op je eigen grootsheid, op de stilte, op de Liefde, dwars door de mist,
Jou wacht de glorie van het weidse uitzicht.
Vanaf nu leid je gevoel jou. Je beste GPS ooit ontdekt.
Danielle 26/december/2021
Heel mooi 💚✨ We zijn op weg….en dat voelt goed.
admin 26/december/2021 — Berichtauteur
💚❤